Hij is inmiddels meer ‘mug’ dan menig geboren Haarlemmer; auteur Lex Paleaux. De door zijn kenmerkende outfit, met pet en hond Wolf, inmiddels bekende verschijning in de Haarlemse binnenstad staat op het punt om landelijk door te breken. Want met zijn vierde roman ‘Als de dood zucht’ heeft de geboren Fries naar eigen zeggen zijn beste boek tot nu toe afgeleverd. Onder het genot van een fijne latte macchiato bij zijn semi-werkplek, Vascobello in de Haarlemse binnenstad, beantwoordt hij een aantal levensvragen.
Waarom maakt Haarlem jou zo gelukkig?
‘Haarlem heeft een bepaald soort knusheid, het is een stad met een dorpse mentaliteit. Zeker het centrum is overzichtelijk en, in combinatie met de prachtige natuur zo vlak in de buurt, fantastisch. Ik heb een tijd in Amsterdam gewoond, daar verdronk ik buiten mijn vertrouwde Pijp altijd. Vanaf het moment dat ik kennis maakte met Haarlem wilde ik er ‘later als ik groot was’ wonen. Ik boekte een hotel en ben drie dagen door de stad gaan wandelen en gaan praten met mensen. Vragen wat de leukste buurten waren en waar de lekkerste koffie te vinden was. Het gevoel was meteen goed, ik houd van de overzichtelijke reuring in de stad. Dat ‘later’ kwam sneller dan ik dacht, anderhalf jaar na de eerste kennismaking met Haarlem vond ik er een woning in de Leidsebuurt en voelde ik in alles: ‘dit is thuis’. En dat gevoel is gelukkig nooit meer weggegaan.’
Wat is het grootste misverstand over jou, denk je?
‘Dat ik mijn boeken bén. Tuurlijk, ze zijn voor een groot deel autobiografisch, maar ik ben echt zoveel meer dan ‘Lexje’ uit mijn debuutroman Winterwater. Ik schrijf beeldend en ben open en direct in mijn boeken. Dat geeft mensen soms de indruk dat ze veel, zo niet alles, tegen me kunnen zeggen. In 2018 werden mijn verhalen gepubliceerd op de facebookpagina ‘Je bent Haarlemmer als…’ en kreeg ik ineens een publiek. Werd ik op straat nageroepen ‘hé, Lex, ik lees jou!’. Had ik binnen no-time 5000 facebookvrienden in plaats van 30. Met die aandacht komen natuurlijk ook de meningen los. Dat kan soms lastig zijn, ik ben een vrij uitgesproken persoon, zeker niet eendimensionaal en kan soms met mijn vuist op tafel slaan als me iets niet bevalt. Dat geeft soms ruis in de communicatie. Als ik één ding heb geleerd in de afgelopen jaren, is het wel dat ik heel dicht bij mezelf moet blijven om het contact met anderen niet te verliezen.’
Wat is je grootste geluk?
Dat is by far mijn dochter Mia van 3. Als ik haar zie zitten, met mijn pet op achter de laptop, ‘schrijven met de boeken’, dan smelt ik. Voor haar doe ik alles. Alhoewel ik ook struggles met haar heb hoor, ongelooflijk wat een wil er in zo’n grietje in de peuterpubertijd zit. Dat wordt nog wat, later. Het emotioneert me te weten dat het een utopie is, maar wat ik haar vóór alles wil meegeven is veiligheid. Een stevige basis waarmee ze zich kan wapenen en zich kan verdedigen. Nogmaals, zij gaat haar eigen fouten maken, dat realiseer ik me heel goed, maar ik wil er in ieder geval alles aan doen dat ze zich veilig en gewaardeerd voelt. Zelfs verhuizen naar de hoofdstad als zij later een profcarrière bij Ajax ambieert, haha. Wat ik in ieder geval ga doen als ze naar de middelbare school gaat, is simultaan met haar studeren. Ik heb alleen maar de lagere school afgemaakt en ik wil met haar mee kunnen praten over alles wat ze in die periode gaat leren. Doordat ik zelf al heel vroeg op mezelf was aangewezen en het zelf moest uitzoeken, is mijn drive om mijn dochter aan de hand te nemen en haar te begeleiden enorm groot.’
Waar droom je nog van?
‘Ik ben blij met mijn schrijverscarrière tot nu toe. Mijn eerste twee boeken waren al geschreven en kwamen 3 jaar geleden uit. Daarvoor schreef ik voornamelijk scripts voor theater, film en televisie. Dat ‘Winterwater’ op de leeslijst voor middelbare scholieren terecht is gekomen heeft me enorm blij gemaakt, en dat het in 2024 een theaterproductie wordt, maakt me al helemaal trots. Uiteraard met de première in Haarlem, het schijnt een toneelwijsheid te zijn dat als het daar een succes is, je nergens meer stuk kan, toch?
Hé, Lex, ik lees jou!
Mijn grootste droom is momenteel dat ik nationaal doorbreek. Mijn ontdekker Daan van der Valk (tot voor kort werkzaam bij boekhandel De Vries van Stockum in de Haarlemse Jacobijnestraat-red.) heeft altijd in me geloofd en me ondersteund in mijn weg tot nu toe. Ook zijn opvolger Rutger van der Heijden zei over mijn laatste boek ‘dit is ‘m’. En ook lezers, bepalende boekensites en recensenten zijn heel enthousiast.
Maar vergis je niet, per dag komen er zo’n 30 nieuwe boeken uit. Wat impliceert dat je na een week dus ruim 200 boeken oud bent. Ik hoop dat mijn bijdrage in Mezza, een bijlage bij acht landelijke kranten, er binnenkort voor zorgt dat de onderwerpen die ik in mijn boeken aankaart meer en opener worden besproken.’
Wat wil je de lezers van LEVEN! Haarlem&Meer meegeven?
‘Wie ben ik om mensen iets mee te geven? Iedere lezer kan heel goed voor zichzelf bepalen wat hij of zij wil, lijkt me. Ik schrijf voor iedereen, met een bepaalde gelaagdheid die je wel of niet ervaart. Mijn lezers mogen zelf bepalen wat ze met de woorden doen of welke betekenis ze eraan geven. Maak vooral je eigen waarheid maar, zou ik zeggen. De kunst van het schrijven is wat mij betreft herkenning creëren, en met die herkenning een bepaald begrip voor de ander. En uiteindelijk is dat de basis van een prettig leven, de rust en de ruimte krijgen om jezelf te zijn.’
Lex Paleaux (1977) is schrijver. In zijn vierde roman ‘Als de dood zucht’ beschrijft hij de - helaas - actuele wereld van de jeugdpsychiatrie. Eerder verschenen zijn boeken ‘Winterwater’, ‘Het leven is een circus’ en ‘Vlo’ als trilogie. Tijdens TedxHaarlem in 2022 kreeg zijn talk ‘When doves cry…’, een ode aan de liefde, veel bijval. Lex woont en werkt in Haarlem.
