Erik van Muiswinkel

Een beetje stad heeft rafel­randen. Ruige gebiedjes, waar het serieus donker kan zijn, en waar nog niet alles is aangeharkt. Haarlem is in de 21ste eeuw zo welvarend, dat het zelfs aan die rafelranden goed toeven is.

Er zijn talloze buurten in Haarlem waar een mens vaak allen maar langs suist. Of misschien doorheen kruist, per auto of fiets. Je kan dat jaren doen zonder ooit een blik in de buurt zelf te werpen. Een tijd geleden over­kwam mij dat in de Slachthuis­buurt. Vanouds in Haarlem onderschat, tikje bloedige naam ook, en onterecht bovendien want de straten daar hebben de meest weelderige middel­eeuwse namen: de Arnulfstraat, de Barbarossastraat, de Zwaardstraat en de Saracenenstraat. En de mooiste: de Graaf van Wiedstraat, waar eigenlijk een grote coffee­shop op de hoek hoort te zitten… quod non. De buurt heeft wel geprobeerd als Kruistocht­buurt bekend te worden, maar dat is niet helemaal gelukt, en achteraf voor de ook aanwezige islamitische bewoners misschien ook niet zo kies.

Wie het rijke, witte, historische Haarlem via een van de zuidelijke Spaarnebruggen verlaat, fietst regel­recht mijn vroege jeugd binnen. Mijn peilloze respect voor het begrip ‘professor’ komt volgens mijn psychiater uit het Schalkwijk van 1966: ingeklemd tussen Professor Eijkman, professor Kouwer en de griezelige professor Donders, rolschaatste ik, zes jaar oud, over het fonkelende asfalt van mijn eigen Semmelweisstraat (lekker uitfpreken voor een zefjarige met fietfenftalling).