Rond het begrip kunstenaar hangt wel eens een bijzondere lading. Of je bent kunstenaar en hebt het zwaar om een bestaan op te bouwen, óf je bouwt een bestaan op maar ben je dan wel een échte kunstenaar? Bram Mous zal het een zorg zijn, hij werkt vol energie en bevlogenheid aan zijn kunstwerken en o ja, hij is ook advocaat.
Eén grote ontdekkingsreis
Voor Bram Mous is het werken aan en het ontwikkelen van zijn kunstwerken één grote ontdekkingsreis. Zijn galerie, The Harlem Club aan de Kleine Houtstraat, geeft een mooie weerspiegeling van zijn werk. Een combinatie van technische vaardigheden, oog voor detail, uitdagende composities en objecten die worden afgewisseld met schildertechnieken. Bram over die veelzijdigheid: ‘Er zijn eenvoudig gezegd meerdere terreinen die me fascineren en waarin ik me steeds verder wil ontwikkelen. Ik blijf mezelf uitdagen en hou van de combinatie waarin ik controle heb over de techniek, maar het toeval laat bepalen hoe het werk er uiteindelijk uit komt te zien. Hoe een afgietsel uiteindelijk breekt voordat ik het werk weer samenstel is toeval. In feite is het werk dat ik nu maak voor een deel gebaseerd op dat toeval. Toen een object brak zag ik de schoonheid van wat er uit dat ongeluk ontstond.’ Het lijkt wel alsof zijn manier van werken overeenkomt met zijn karakter. Een combinatie van zoeken naar perfectie wetende dat toevalligheden het lot kunnen bepalen.
Kracht van het collectief
Binnen bij The Harlem Club hangen, zoals de naam al doet vermoeden, werken van meerdere kunstenaars. Voor Bram zit er veel kracht in het collectief dat zich heeft gevormd: ‘De samenwerking met Niels Eilering, Kay Ettema en Tom Huijben werkt inspirerend en opzwepend. Iedereen heeft zijn eigen technieken, we staan open voor elkaars mening zonder dat we ons teveel laten beïnvloeden en werken waar mogelijk samen. Daarnaast kunnen we met elkaar een grotere groep kunstliefhebbers aanspreken en –trekken. Het maakt ons als individu weer sterker. Zo maak ik veel werk in opdracht, maar weet ook wanneer ik een opdracht moet weigeren. Uiteindelijk moet ik achter al mijn werk staan, zowel mijn vrije werk als in opdracht. Daar moet je stevig voor in je schoenen staan en weten wat je wilt, terwijl juist het ontdekken van wie je bent en het aangaan van nieuwe ontdekkingen zo’n wezenlijk onderdeel is van het kunstenaarsbestaan.’
Voor ons is het in ieder geval duidelijk dat Bram Mous nog lang niet klaar is met zijn tocht en niet vast omlijnt waar hij naartoe gaat. Tegelijkertijd weet hij wel heel precies waar hij in ieder geval niet naartoe wil. Die rust en kracht vinden we ook terug in zijn werk.
