Energiek, wars van poeha, een open gezicht, bedachtzaam pratend, dat is actrice Anniek Pheifer. Bekend van indrukwekkende rollen in het theater, op televisie en het witte doek. Denk aan Jiskefet, Vliegende Hollanders, Toren C. Noem het maar liefde en Penoza. Naast succesvol actrice, moeder, vrouw en vriendin is ze sinds kort officieel klimaatactivist.
Stem laten horen
‘Dat klinkt best zwaar he, klimaatactivist? Ik ben eigenlijk mijn hele leven al milieubewust, voordat dat misschien überhaupt een begrip was. Ik ben opgegroeid in Veenhuizen, met rust, ruimte en respect voor de natuur. Daar komen logische gedragingen als het scheiden van afval, vegetariër zijn, groen stemmen, geen onnodige spullen kopen en vaak de fiets pakken vandaan, denk ik. En ik ben geen heilige, ik ben ook op ski- vakantie in Canada geweest, stook met Kerst soms mijn houtoven en breng mijn kinderen als het regent wel eens met de auto naar school. Maar toen ik een tijdje geleden de docu Life on our Planet met één van mijn zoons keek en hij zich afvroeg of hij zijn leven wel kon afmaken, werd ik pas echt wakker. We moeten echt stoppen met voor € 20,- naar Barcelona te vliegen en onze huizen en kasten vol te proppen met spullen van de Action en de Primark, zonder je af te vragen hoe die prijzen zo laag kunnen zijn. Ik sloot me aan bij Milieudefensie om mijn stem te laten horen.’
Als je er achter komt dat je echt iets kunt, kom je thuis bij jezelf.
Ons soort mensen
‘Ik werd door Milieudefensie en Extinction Rebellion uitgenodigd om te komen spreken op een demonstratie tegen de klimaatcrisis, in de Haarlemmerhout. Wat ik me op dat Vlooienveld realiseerde, is dat ik tegen mensen sprak die het al met me eens zijn. Die al overtuigd zijn dat het anders moet en dat ondernemingen en wij een verantwoordelijkheid te nemen hebben. Mijn zoektocht is nu vooral: hoe bereik ik anderen? En misschien vooral: hoe overtuig ik ze? Dat is mijn werk tenslotte, hoe zet ik dat op de best mogelijke manier in, zonder een drammer te zijn? Dat je moet veranderen is misschien gewoon geen leuke boodschap. Maar iedereen zal het moeten doen, van de man in Bloemendaal met een SUV en drie vakanties in een jaar tot de alleenstaande bijstandsmoeder met drie kinderen in Schalkwijk. Ik realiseer me dat ik generaliseer hoor, maar uiteindelijk gaat het erom welke keuzes je bereid bent te maken. ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ wordt vaak geroepen. Mijn ervaring is dat het daar ook vaak ophoudt, eerlijk gezegd. Kijk, ik ben geen Katja of Victoria met een hele schare aan online volgers. Al raak ik maar twee mensen buiten mijn eigen bubbel, ben ik al een stapje verder in het bereiken van mijn doel.
Ik voel dat het aanpassen van gedrag van jou en mij wel helpt, maar dat het geen enorme zoden aan de dijk zet als er verder niets verandert. Wat mij betreft is het echt een zaak voor de politiek om grootschalige veranderingen te bewerkstelligen en maatregelen te nemen. Dat we dat kunnen beïnvloeden door ons stemgedrag zowel in de politiek als in ‘m laten horen, daar zit mijn rol. Ik ben er bijvoorbeeld waanzinnig blij mee dat door het protest van Milieudefensie er bij Shell beleidswijzingen op het gebied van duurzaamheid worden doorgevoerd. Als we dat samen kunnen bereiken, begint het écht ergens over te gaan.’
Niet jaarlijks naar de Efteling
‘Qua werk was het best een heel gekke periode, die coronatijd. Voor mijn man (acteur René Van Zinnicq Bergmann red.) en mij vielen veel projecten stil en daardoor waren we veel thuis met onze zonen van 11 en 14. De regelpaniek verdampte snel, we hadden al gauw een goede structuur te pakken. En we mochten in februari onze Friese stabij-pup Kootje ophalen, dat kon qua timing niet beter. De rust die ontstond voelde als een hele lange, prettige uitademing. Want als er iets is wat me bij zal blijven van de afgelopen periode, is dat we helemaal niet zoveel hoeven. Niet elk jaar op vakantie naar het buitenland, niet elk jaar weer naar de Efteling en zeker niet zo rennen en vliegen als we deden. Het voelt of we straks dat strand in Italië of dat spontaan een borrel pakken in de kroeg veel meer gaan waarderen. Dat is in ieder geval mijn hoop. Ik vond het ook heel fijn dat ik niet de enige was, gek he? Dat het een collectief iets was werkte bij mij heel geruststellend of zoiets, ik kon dingen in ieder geval heel goed loslaten.’
Actors high
‘Ik was toch zielsgelukkig dat ik vrij snel weer aan het werk kon. Door het speciale protocol voor de tv- en filmwereld konden we onder strenge voorwaarden toch weer projecten draaien. Ik weet niet hoeveel stokjes ik inmiddels in mijn neus geduwd heb gekregen, maar ik heb het er graag voor over. Want spelen is pure passie. Al sinds ik op mijn 18e naar de Amsterdamse Toneelschool ging voelde ik in elke vezel dat dit is wat ik het allerliefste doe. Als je erachter komt dat je iets écht kunt, of dat nou heel lekker koken, zieken verzorgen, voor de klas staan of in mijn geval toneelspelen is, kom je thuis bij jezelf. Het verhaal van iemand anders zo goed mogelijk vertellen, antwoorden op levensvragen inzichtelijk te maken door het te laten zien en vooral de ander raken… dat geeft me altijd weer een ‘wauw’ gevoel en een enorme kracht, misschien wel een soort actors high, haha. En als in een productie alles klopt, zoals in de tv-serie “Hoe mijn keurige ouders in de bak belandden”, die nu te zien is, is het helemaal fijn. De cast, het verhaal en mijn personage zijn zó leuk en interessant, dat voelt als een verkleedpartijtje met een flinke shot dopamine.’
Kippen langs het spoor
‘Mijn gezin en ik zijn enorm gelukkig in Haarlem. We zijn hier zeven jaar geleden komen wonen, vanuit Amsterdam. Daar hadden we het ook enorm naar onze zin, maar zeker toen de jongens kwamen werd het allemaal wat onhandiger. Een dakterras in plaats van een tuin, gehorig… en je zegt niet tegen een dreumes van drie dat ie niet mag dansen omdat de buren het horen, toch? Vóór de overstap naar Haarlem twijfelden we nog wel even of een boerderij in Drenthe geen optie was, lekker dicht bij mijn ouders en in de natuur, met allerlei beestjes om ons heen. Maar inmiddels kan ik me geen fijner plekje voorstellen. We wonen in een oase van rust midden in de Randstad. Even wandelen en ik sta op de Grote Markt, in een centrum waar ieder straatje prachtig is en volop charme en historie ademt. Dichtbij een treinverbinding naar het hele land en een locatie waarvandaan je je best moet doen om niet een natuurgebied in te fietsen. De Oosterplas, de Kennemerduinen, het strand, allemaal binnen handbereik. Dat is echt genieten. En stiekem heb ik al een deel van mijn toekomstdroom ingevuld, op een landje vlakbij, aan het spoor staan onze kippetjes. Ik ben een gelukkig mens!’
