Februari van dit jaar luidde het Chinese jaar van de Rat in. Volgens de Chinese dierenriem is dat eens in de 12 jaar. En, mocht je erin geloven, het jaar van de rat is een jaar van destructie en creatie. Die twee gaan overigens prima samen. Het is ook niet voor niets dat in het Chinees het woord voor ‘crisis’ hetzelfde is als het karakterteken voor ‘kans’.
Dit jaar word ik 48. En ik heb tot nu toe mijn fair share aan crises mogen meemaken. Maar het is voor het eerst dat ik er één meemaak die collectief is. Mensen die onder druk staan, hebben evolutionair drie mogelijke strategieën. Vechten, bevriezen of vluchten. Ik koos, bewust of onbewust voor een milde variant van bevriezen, namelijk stilstaan (dat is bij mij trouwens al heel wat). Ik constateerde 100% verlies aan inkomsten; spreekbeurten en lezingen geven waren ineens verboden, los van dat mensen geen mentale ruimte hadden in de eerste weken van dit alles. Ik besloot te vertrouwen op mijn sociaal kapitaal. Er zijn vast 1000 mensen te vinden die me 100 euro willen geven of lenen als het erop aan komt, zo was mijn logica. Ik besloot mijn huis op te ruimen en de tuin te doen. En toen mijn archieven op te schonen. En mijn stapels achterstallige research te lijf te gaan. En dagelijks flinke einden te wandelen op plekken waar het rustig was. En kwam tot rust. En daarmee tot nieuwe inzichten. En ideeën, en plannen. Maar vooral tot rust. Ik ben op mijn 15e begonnen met ondernemen en was altijd bezig. Maar deze periode ervaar ik tot nu toe als een lange zondag. Of de langste zondag ooit. Ik vind het fantastisch om de rust te ervaren om me heen.
Ik bleek een hoop zaken waaraan ik voorheen mijn geld besteedde niet heel erg nodig te hebben. En het schaarse geld (in mijn geval) prima uit te kunnen geven aan het hoognodige. Ik verbaas me op kampeervakantie steevast dat ik in mijn tentje volmaakt gelukkig kan zijn met weinig, maar hetzelfde voelen en ervaren in mijn eigen huis is toch van een andere orde. Ik realiseer me dat ik vanuit een positie spreek die veel mensen niet gegund is door alle ellende, en de medische kant daarvan voorop. Maar ik weet dat ik niet de enige ben die deze pauze- of resetknop als louterend ervaart. Nu maar hopen dat de samenleving deze crisis op alle lagen gaat gebruiken als een kans. Er liggen mooie kansen in het verschiet op de meeste dossiers die urgent zijn voor de Nederlandse samenleving. Nu maar hopen dat de beslissers die aan onze knoppen zitten eerst de broodnodige slaap en rust gaan pakken voordat ze beslissingen gaan nemen. Want als je volgens Joop Zoetemelk de Tour de France in bed wint, dan lijkt me in het landsbelang dat dit kabinet en hele hofhouding eromheen het zomerreces flink benutten om eerst te gaan uitrusten alvorens ze ons land uit deze crisis gaan loodsen.
